'Blatante, botte leugens.' Het ongenoegen van Guus van Bladel over Nop Maas, auteur van de Reve-biografie die Kroniek van een schuldig leven heet, zit diep. Het literaire tijdschrift DE GIDS brengt deze week een uitvoerig interview waarin de tachtigjarige Van Bladel ongezouten zijn visie op tafel legt. Journalist Bert Boelaars sprak de gemoedelijke Brabander met wie de volksschrijver samenwoonde in de jaren ná Van Albada en Van Manen, en vóór de periode Schafthuizen. Vanuit het verre Maleisië waar hij al vele jaren resideert komt Van Bladel bovendien met nieuw inzicht: 'Gerard was regelmatig slachtoffer van een monkey mind'.

De publicatie in De Gids, die op 6 juni tevens verschijnt als bijlage bij De Groene Amsterdammer, is de samenvatting van een veel uitvoeriger vraaggesprek. Met dank aan interviewer en geïnterviewde volgt hier de uitgebreidere versie van dat gesprek:

De vitale oud-Indiëganger gaat er eens goed voor zitten. We treffen elkaar aan zijn vaste tafel in het mondaine café Zen, midden in het drukke centrum van Melaka. Hier drinkt Van Bladel dagelijks zijn koffie en ontvangt hij zijn gasten uit binnen- en buitenland. Vlak na mij komen twee filmmakers uit Bollywood om te praten over de verfilming van zijn ervaringen in de jaren negentig met drugsgevangenen in Singapore. Als vrijwillig geestelijk raadsman begeleidde Van Bladel de ter dood veroordeelde Johannes van Damme en de ternauwernood aan de strop ontsnapte Maria Krol. Zijn dagboeken over beide detenties vormen de basis voor een film die wereldwijd zal worden uitgebracht.

Maar terug naar Gerard Reve die zich in 1972 vestigde in het Limburgse provinciestadje Weert. Hij nam daar zijn intrek bij vriend Guus van Bladel die hij in 1968 had leren kennen en die zijn steun en toeverlaat werd in een woelige tijd. Onder de eretitel Schenker van het beeldje 'schoenmaat 38' van O.L.V. van Lourdes duidde Reve hem voor de eerste keer aan in De Taal der Liefde. Ondanks alle turbulentie kwam in Weert een overvloedige literaire productiestroom op gang. In luttele jaren rolden tien nieuwe publicaties van de pers. Hoogtepunten waren de dichtbundel Het Zingend Hart en de romans Lieve Jongens, Een Circusjongen en Oud En Eenzaam. De zich inmiddels Volksschrijver noemende auteur brak door bij het grote publiek en kreeg in 1974 zelfs een eigen tv-programma: De Grote Gerard Reve Show. Hetzelfde jaar ontving hij zijn eerste koninklijke onderscheiding.

Ook de Liefde bloeide in Weert menigmaal op, hartstochtelijk zelfs. Na de verbroken verhouding met Van Albada en Van Manen kwamen vele nieuwe minnaars op Reves pad. De laatste geliefde zou blijven - tot zijn dood (en nog lang daarna). Met deze Joop Schafthuizen verhuisde Reve in 1978 uit Weert naar Frankrijk. Van Bladel besloot zich om gezondheidsredenen te vestigen in Singapore. Maar het contact is gebleven, tot een laatste briefwisseling in het jaar 2000.

De 'Weerter periode' die in 2002 door mij te boek werd gesteld in de uitgave Koninklijke Jaren komt in deel twee van de Reve-biografie (De Rampjaren, 1962-1975) slechts zijdelings ter sprake. De rol van Van Bladel wordt gebagatelliseerd: 'Van Bladel zag hem naar de ogen' en 'intellectueel was hij geen partij van belang' - aldus enkele citaten uit het tweede deel van Maas' biografie. 'Hij vertoonde het gedrag van een overbezorgde ouder.' Of van 'een bezorgde huismoeder'. En ook rekent Maas het Van Bladel kennelijk aan als deze, door Reve zelf overigens eervol zijn 'halfbroer' genoemd, de schrijver in 1973 enkele weken 'achtervolgd had met liefdesbetuigingen'. Gretig citeert Maas ook Reves ex-vrouw Hanny Michaelis die de inrichting van Van Bladels appartement 'smakeloos' vond en over zijn boekenkast noteerde: 'tientallen onbenullige modewerkjes'. Toen Van Bladel in 1975 volgens Maas voor Reve en hemzelf een nieuw huis in Weert probeerde te regelen concludeert de biograaf geringschattend: Van Bladel, 'die voor de zoveelste keer zijn rol in het leven van Reve gemarginaliseerd dreigde te zien'. En bijna honend vervolgt Maas elders: 'hij bood zich voortdurend aan om als een nijvere huisvrouw karweitjes op te knappen'. Slechts een enkel positief geluid als de biograaf opmerkt dat Reves pied à terre in Weert 'heilzaam voor zijn werk' was ('Ineens had hij ongeveer het schrijftempo terug van De avonden'). En eenmaal: 'Reve was vol lof over Guus van Bladel die hem respecteerde en met rust liet'. In de lange lijst van personen die door Maas worden bedankt aan het begin van de biografie komt de naam van Van Bladel niet voor.

Gewapend met een dikke map knipsels en aantekeningen steekt Van Bladel zijn verontwaardiging over het werk van de biograaf niet onder stoelen of banken: 'In het tweede deel noemt hij maar liefst 126 keer mijn naam. Maar hij heeft nooit de moeite genomen mij te benaderen. Niet schriftelijk, niet per telefoon en niet per e-mail. Ik begrijp niet hoe dat mogelijk is voor een "literair historicus". Het bewijst dat hij niet of nauwelijks controleerde of de informatie over mij juist was. Ik noem dat pover en misleidend. Lang geleden ben ik eens op die man woedend geworden, toen hij mij valselijk beschuldigde door in De Volkskrant te schrijven dat Gerard porno van mij uit Singapore kreeg. Wat dom was, want in Singapore kun je geen porno kopen. Maar bovenal is het belangrijk te weten dat Gerard helemaal niets had met porno. Hij verzamelde het niet en had het ook niet nodig.'

'In 1997 was de presentatie van mijn boek in de Vondelkerk te Amsterdam. Maas kwam naar mij toe: "Weet u niet wie ik ben?" Het is de enige keer geweest dat ik deze man heb ontmoet. Jij schrijft in de krant leugens over mij, heb ik hem gezegd. Hij wist niks terug te zeggen. Wat moet je met zo'n leugenaar? Op een armzalige manier gebruikte hij de biografie om zijn opinie over mij te spuien. Als Gerard in wanhoop een keer alle beschikbare seresta's in huis doorslikt maakt Maas de nare opmerking dat ik in "vliegende paniek" raakte. Kennelijk weet hij niet dat Gerards zelfmoorddrang, die af en toe de kop opstak, met mij besproken is door zowel onze huisarts, dokter Venmans uit Weert , als zijn "lijfarts" Jan Groothuyse uit Amsterdam en uitgever Johan Polak. Ik liep met het telefoonnummer van de gifcentrale in Utrecht op zak om een eventuele zelfmoord van Gerard door middel van vergiftiging te kunnen voorkomen. In het geval met die seresta's zijn Venmans en Groothuyse onmiddellijk naar onze flat gekomen.'

'In Vrij Nederland zegt Maas hoogmoedig: "Eigenlijk moet ik Reve dankbaar zijn, want door deze biografie ben ik even beroemd". Volkomen misplaatst, wat denkt ie wel. Deze biografie van die malle man staat vol met losse flodders over seksuele uitstapjes van Gerard. Maar hij geeft geen inzicht en mist de kern door zo'n opmerking als: "In zijn sadomasochistische voorliefde voor het tuchtigen van jongelui kan ik mij bijvoorbeeld helemaal niet vinden". Als ik terugdenk aan al die jaren met Gerard dan is dit wél de kern: Gerard was regelmatig slachtoffer van een zogenaamde monkey mind. Deze uitdrukking verwijst naar een psychiatrisch ziektebeeld dat in het oude China al meer dan duizend jaar bekend staat onder de naam xinyuan. Het heeft betrekking op een bij tijden verwarde, rusteloze geestesgesteldheid die veelal gepaard gaat met een wonderlijk eigenzinnige fantasie en dagdromerij, maar ook met vergeetachtigheid, besluiteloosheid, grillige nukken en onbesuisde woede-uitbarstingen. Gerard wist toen niets van monkey mind. Maar wel dat er iets mis was en dat hij honderd procent fout zat als ie zou doen wat allemaal in hem opkwam. Hij heeft zich onbewust gerealiseerd dat hij niet met de politie in aanraking zou komen als hij die gedachten van zich af zou schrijven. Er was helemaal geen martelkamer voor jeugdige Duitse toeristen. Hij schreef dat wel, maar het was allemaal verzonnen. Fantasie en werkelijkheid liepen in zijn brieven en boeken steeds door elkaar. Dat is die monkey mind.'

'Over de inrichting van onze flat schrijft Maas: "sober en smakeloos (..) De enige boeken waren die van Van Bladel: tientallen onbenullige modewerkjes". Ook weer gelogen. Ik had tenminste duizend boeken waaronder een grote verzameling Nederlandse literatuur. Toen ik nog in Haarlem woonde en in Amsterdam werkte verzamelde ik al Reve, Wolkers en Mulisch. Ook kocht ik een serie van meer dan dertig biografieën over de vermoorde president Kennedy. Die heb ik later verkocht aan de journalist Wibo van der Linde. Wij huurden onze flat van een boekhandelaar, Verkuylen. Ook daar kocht ik geregeld nieuwe uitgaven. Toen ik nog met een collega samenwoonde was mijn kamer boven op de derde verdieping. Eén muur was totaal bezet met boeken. Toen die collega verhuisde en Gerard kwam werd dat zijn zitkamer. Maas ontleent zijn informatie kennelijk aan de dagboekaantekeningen van Hanny Michaelis en heeft die nimmer nagetrokken. Hanny is nooit op de derde etage geweest waar in drie boekenkasten al die boeken stonden.'

'Gerard liet de ramen aan de Nieuwe Markt wit schilderen, op enkele uitsparingen na. Hanny kwam op bezoek en vroeg: Heb je kijkgaten in je ramen? Waarop Gerard witheet schreeuwde: Trut, schietgaten zal je bedoelen. Ik kon best met Hanny overweg, we hebben nooit ruzie gehad. Wel voelde ik een soort rivaliteit. Dan zag ze bij ons dingen waarvan ze dacht: dat zou nooit gebeurd zijn als Gerard bij mij gebleven was. Een tragische vrouw, ook door haar oorlogsverleden. Ze had het in Amsterdam niet breed en was erg blij als Gerard haar weer eens wat toestopte. Dat ze zich in haar dagboek soms laatdunkend over mij uitliet was wel een koude douche om te lezen. Ik kende Hanny helemaal niet als iemand die de poisson-pen hanteerde. Of is het de biograaf die er een poisson-pen van maakt?'

'De eerste nacht die Gerard in Weert doorbracht was na afloop van een lezing voor het COC in Eindhoven, in 1968. Ik had deze bijeenkomst als voorzitter georganiseerd. Kapelaan Jan Hendrikx, ook uit Weert, zat samen met mij in het bestuur. Hij bood Gerard op diens verzoek een logeerkamer in zijn ambtswoning. De nog jonge onderwijzer Jan S. ging met Gerard naar bed. Volgens Maas kreeg ik "een acute zenuwinzinking" toen ik dat de volgende dag vernam. Grove onzin. Jan S. was de geliefde van ene Bertje die nog studeerde. Jan S., Hendrikx en ik hadden een goede band met elkaar. Ik voelde dat die beschadigd raakte. Daarom heb ik beide heren gekapitteld. Ik was kwaad op Hendrikx, maar vond het ook geen werk van Jan S. Die was toch met Bertje? Overigens is het curieus dat Maas de achternaam van Jan S. in de biografie voluit heeft opgeschreven. Hij wist dat deze Jan anoniem wil blijven. Heel merkwaardig is het, dat maar liefst 28 andere vriendjes van Gerard in de biografie wél anoniem blijven door hen enkel met een initiaal aan te duiden. Het is weer die slordigheid van de biograaf om de wens van Jan S. niet te respecteren. Schandelijk.'

'Opmerkelijk is dat Gerard in februari 1968 in Stripschrift voor het eerst iets publiceerde over zijn zogenaamde periode dat hij in Indië bij de politie was. Die publicatie was dus vlak na onze kennismaking. Ik heb hem ongetwijfeld meteen verhalen verteld over mijn jaren bij de marine. Begin jaren vijftig zat ik twee jaar in Nieuw-Guinea en maakte daar van alles mee. Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar Gerard heeft al die details opgeslagen en verwerkt in zijn eigen fictieve "Indische jaren". Gerard vond het heerlijk om het officiersuniform van een collega van mij af en toe aan te trekken. Ze hadden dezelfde maat, ik was kleiner. Het was al met al een geweldige practical joke. Hij heeft me weleens gezegd: Guus, als ik niks meer weet haal ik de Indische jaren van stal, altijd prijs.'

'Jan Hendrikx werd pastoor in Linne en al gauw Gerards "biechtvader". Op een keer nam Gerard Teigetje en Woelrat mee naar de pastorie. Het liep uit op een geweldige ruzie. Ze wilden wijn. Jan zei: ik heb geen wijn. Ja maar, zeiden die jongens, je hebt toch kerkwijn. Jan Hendrikx was voor Gerard een geweldige praatpaal. Hij was wel priester, maar ook een mens die leed onder negatieve dingen als overmatig drankgebruik. Voor Gerard verborg hij dat niet. Berucht is het verhaal dat Jan tijdens een processie in elkaar zakte en zijn roes moest uitslapen voor hij verder kon. Na de uitreiking van de PC Hooftprijs in 1969 nodigde Gerard Jan en mij uit voor een borrel in zijn Amsterdamse huis, recht tegenover de ingang van Artis. Onder de gasten waren ook uitgever Geert van Oorschot en journalist Antoine Bodar. Aan deze laatste deed Gerard zijn woning over toen hij naar Amsterdam West verhuisde.'

'Benno Premsela was voorzitter van het landelijke COC. Hij vroeg mij als voorzitter van de afdeling in Eindhoven om ook een afdeling op te richten in Limburg. Want in deze provincie was nog niks op dit gebied. Ik heb toen met behulp van Jan Hendrikx deze nieuwe afdeling opgezet. De vriendschap tussen Gerard en zijn biechtvader is later wel bekoeld.'

'In ons leven speelde Lourdes een hele grote rol. Helaas kan ik dat verder niet aantonen omdat de brieven van Gerard aan mij zich in het gesloten archief van Johan Polak bevinden. Heel jammer dat ik er niet aan gedacht heb kopieën te maken toen ik ze aan Johan in bewaring gaf. Ik zag Gerard als een goede vriend en het is niet bij me opgekomen om kopieën te maken van zijn brieven aan mij. Laat staan dat ik toen vermoedde hoe interessant ze zouden zijn voor een publicatie. Wat er precies in stond weet ik niet meer. Uiteraard ging het geregeld over de bouw in Frankrijk en ook over allerlei personen. Ik herinner me nog dat hij weg was van Het Gat Van Nederland, een tv-programma van de VPRO. Hij wilde de maker Hans Keller ontmoeten en we gingen er samen heen. Hij kon mij alles schrijven. Ook over Simon Carmiggelt en Jan de Hartog. Hoewel de laatste veel minder publiceerde dan de eerste schatte hij De Hartog hoger dan Carmiggelt. De Hartog schreef meer doordachte verhalen, ik denk dat Gerard dat belangrijker vond.'

'We woonden samen. Uiteraard schreef hij me alleen als ik een tijdje niet kwam en hij in Frankrijk zat. Gerard was laaiend toen ie hoorde dat zijn brieven achter slot en grendel zaten. Ik was toen al verhuisd naar Singapore en hij met Joop naar Frankrijk. Voor de eerste reizen die ik naar het Verre Oosten maakte vanwege mijn gezondheid had ik geen geld. Johan heeft een keer mijn vliegticket betaald in ruil voor die brieven.'

'Wat Lourdes betreft: maanden hebben we ons voorbereid op de bedevaart. Gerard had een boek over Lourdes gekocht en aan mij had hij een goede gids, want ik was daar al driemaal geweest. Ik had hem ook verteld wat mij als kind was overkomen. Nog geen jaar oud kreeg ik longontsteking. Mijn oma ging naar Lourdes en zei: als mijn kleinzoon blijft leven zal ik zorgen dat hij tot zijn zevende alleen maar blauw en wit zal dragen. Die zondag was er afscheid van de tram van Waalwijk naar Den Bosch. Wij woonden aan de Grote Straat waar die tram langs kwam. Terwijl mijn oma in Lourdes in de Sacramentsprocessie meeliep trok voor ons huis de bestuurder van de tram plotseling aan de hendel. Tuut tuut, een enorm kabaal. Ik schrok wakker en moest slijm opgeven. De verpleegster zei: hij komt er doorheen, het slijm is eruit. Ik heb inderdaad tot mijn zevende blauw en wit gedragen. Deed mijn eerste communie in een matrozenpakje.'

'Dit verhaal maakte diepe indruk op Gerard. Wij reisden met zijn grote Citroënbus zodat we niet in een hotel hoefden. Toen we vertrokken zijn we eerst vanuit Weert naar mijn familie in Waalwijk gereden. We hadden veel bekijks toen we wegreden. Afscheid nemen, dat hoorde zo. Ook in Amsterdam, bij zijn vader en Jo. Vlakbij Lourdes hebben we de auto aan de kant gezet en gebeden. Toen we het plaatsje binnenreden zongen we Marialiederen. Gerard parkeerde zijn bus in de buurt van de heiligdommen. We zijn twee nachten gebleven, 21 en 22 mei 1972, en we namen aan alles deel. Twaalf ansichtkaarten stuurde Gerard, aan verschillende personen. Op elke kaart een andere impressie. Als je ze achter elkaar zou lezen vind je zijn visie op Lourdes. De biograaf liet na te vermelden dat Gerard samen met mij deze reis ondernam.'

'Ook de Slangenburgh was voor Gerard belangrijk, een klooster in Doetinchem. Door drukte op mijn werk was ik ingestort. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. De bedrijfsarts adviseerde Gerard, die elke dag op bezoek kwam, om mij over te brengen naar een specialist in Nijmegen, professor Kloppenburg. De volgende dag pakte Gerard mijn spullen en zei: kom we gaan een eindje rijden. Hij heeft me ontvoerd naar Nijmegen. Het bleek dat ik mijn eigen bloed afbrak, een vorm van leukemie. Op een gegeven moment verwachtte ik dood te gaan. Ik wilde naar een klooster waar je terecht kon als je stervende was. Kloppenburg adviseerde de Slangenburgh. Gerard kwam ook daar mij opzoeken en is een paar dagen gebleven. Hij heeft in zo'n cel geslapen en met de paters honderduit gepraat. Over zijn theorie van Maria als vierde persoon Gods bijvoorbeeld. En over de Amsterdamse studentenpastor pater Jan van Kilsdonk die hij als zielzorger zeer bewonderde. Hij at en bad mee in die abdij. Zijn conclusie aan het eind klopte: jij gaat niet dood, zei hij.'

'Soms gingen we op zondag naar de Achelse Kluis, vlak over de grens bij Weert. Daar zongen de monniken Gregoriaans, dat vond Gerard geweldig. Qua muziek hield hij ook van de jongenskoren uit de Matheus Passie. En de pianomuziek van Chopin, of de vijfde van Beethoven. "Heet van boven", zoals Gerard dan zei.'

'Heel vaak zijn we samen naar Frankrijk gegaan. Of ik kwam hem daar opzoeken in het weekend, als ik door de week op mijn werk moest zijn. Hij wilde bouwen op die berg, maar er was vrijwel niets. Van Germaine kreeg hij de schuur vlakbij. Daar was een open haard en we konden er slapen. Het verhaal ging dat er een Franse verzetsman begraven lag die 's nachts kwam spoken. Wij hoorden iemand over de zolder lopen. Gerard pakte een bezem en sloeg deze tegen de muur: is het nou afgelopen met jullie daarboven? Dan hield het op.'

'Elke druppel water moest naar boven gebracht worden in plastic tonnen. Die nam ik mee van mijn werk. Beneden werden die vol water gedaan en dan met de auto naar boven gebracht. Ik heb Gerard een boek gegeven over cement maken. Daarmee is hij aan de slag gegaan. Hij heeft eerst de citerne gebouwd. Toen was er water en kon hij verder. Maas laat na daarover te schrijven.'

'In het begin gingen Teigetje en Woelrat ook mee. Maar er ontstond zo vaak ruzie. Gerard was er eens met Woelrat en hij belde me in paniek op: ik maak 'm kapot, kom naar hier. Meteen ben ik in de auto gesprongen om hem daar op te vangen. Maas heeft het dan op pagina 640 over "het gedrag van een overbezorgde ouder". Volkomen misplaatst. Hoe had ik als vriend anders moeten reageren? Daar komt nog bij dat de biograaf op dezelfde bladzijde citeert uit mijn brieven aan Gerard die hij kennelijk onder ogen heeft gehad. Dat noem ik een schending van het briefgeheim. Het auteursrecht van het geschrevene berust bij mij. Ik heb hem geen toestemming verleend om dit te publiceren.'

'Tijger verwijt mij dat ik nooit heb gebouwd aan zijn vriendschap met Woelrat en alleen die twee uit elkaar haalde als er weer ruzie was. Natuurlijk hielp ik Gerard. Met de jongens had ik nooit iets. Ze stonden ver van mij af. Toen Woelrat de eerste keer naar Greonterp mocht komen, heb ik hem thuis in Veenendaal opgehaald. Ik heb me uitgesloofd om hem onderweg op de hoogte te brengen wie Gerard eigenlijk was. Om hem voor te bereiden wat te doen en wat niet.'

'Ik stond niet afkerig tegenover Woelrat, maar had wel een hard hoofd in dat driemanschap. Het was onhoudbaar wat Gerard wilde en wat die twee allemaal wilden. Het gaf enorme chaos. Ook een keer op een zondagmiddag in Greonterp, waar ik dat weekend logeerde. Woelrat zei: we gaan. Ik slaakte een zucht van verlichting. Maar wat hadden die twee gedaan? Ze hadden de wc pot in het toilet losgeschroefd en weggestopt. Er was alleen nog een gat in de grond. Ziekelijk om zoiets te doen. Gerard was laaiend. Het staat niet in de biografie. Wel dat Londense vriend Perkin ook dat weekend in Greonterp logeerde, maar die was er juist niet bij. Op pagina 529 beweert Maas - zonder bronvermelding - dat Perkin en ik samen met Gerard en Ludo Pieters de sauna in Oosterwolde bezochten. Ik ben tweemaal met Gerard naar een sauna geweest, beide keren zonder anderen erbij. Ook weer onjuist dus.'

'Er ontbreekt van alles in deze biografie en er staan blatante, botte leugens in. Neem pagina 730 waar het gaat over de moeizame relatie met Ernstjan Engels. Gerard zou tomeloos aan het drinken zijn geslagen toen Engels het uit wilde maken. Ook zou hij enkele van de manshoge beelden in de huiskamer kapot hebben geslagen en zichzelf met een mes in een been hebben gestoken. Tomeloos drinken is zwaar overdreven. Ook sloeg hij niet nu, noch op een andere dag, een of meer van die beelden kapot. Want die waren van loodzwaar marmer, niet door één persoon te tillen. Evenmin stak Gerard zich met een mes in zijn been. Maas noemt geen bron voor dit verhaal. Ook hier wreekt zich dat hij nooit contact met mij heeft opgenomen.'

'Ernstjan was de zoon van een rabbijn in Amsterdam. Gerard was er op een vrijdagavond uitgenodigd voor het breken van het brood. Hij was erg pro-Israël en vond het prachtig om bij die familie te zijn. Ik zag Ernstjan als een deugniet, echt een kwajongen. Gerard organiseerde bij hem op zijn atelier in Amsterdam een omstreden fuif. Na afloop had hij een grote kater. "Een orgie van drank en drugs", vertelde hij mij. Terwijl hij van tevoren wist dat daar, volgens Gerard zelf dus, verkeerde mensen kwamen: drugs- en drankgebruikers. Hoe kun je zo dom zijn? Maar dat was ook weer die monkey mind. Waardoor hij niet de juiste beslissing kon nemen. Alleen door te schrijven kon hij zijn monkey mind enigszins beteugelen, zo zie ik het althans.'

'Op pagina 611 beweert Maas dat de nieuwe Citroënbus van Gerard in Weert geïsoleerd werd. Die bus is nooit geïsoleerd, ik begrijp zelfs niet wat ermee bedoeld wordt. De bus werd door enkele van mijn collega's ingericht als een soort caravan, met bedden erin, een klaptafel, aanrecht en Mariaschrijn. Alleszins een goede therapie voor Gerard die er helemaal van opknapte toen de verbouwing van zijn bus gereed was en hij er mee kon rijden en er in kon wonen en vooral ook er in kon schrijven. We zijn vele malen, meestal op zaterdag, met die bus naar Kevelaer gereden, een bedevaartsoord van Maria, net over de grens met Duitsland.'

'Op pagina 789 staat dat ik probeerde voor Gerard en mijzelf een nieuw huis in Weert te regelen. Opnieuw een pertinente leugen en geen bronvermelding. Ik kende Chiel Poel van de biscuitfabriek. Hij had een jachthuis diep verscholen in de bossen bij Weert, tegen de grens met België aan. Er was geen huis in de nabijheid. Het was als aan het einde van de wereld. Maar Gerard vond het fantastisch en zei: hier zou ik willen wonen. Chiel wilde het niet verkopen. Toen bedacht Gerard een ander plan. Onze flat was wel goed, maar te modern. In de buurt stond een oude kapel al een tijdje leeg, de Theuniskapel. We hebben geprobeerd om die te verwerven. Maar het bleek te kostbaar. Er moest te veel aan gebeuren voor we er konden wonen.'

home | nieuwsarchief | bibliotheek | colofon

© teksten en foto's: Peter Smeets, tenzij anders vermeld.